Zastosowanie teorii uczenia się w programach pielęgniarskich (2023)

• Oceń teorie uczenia się, które są odpowiednie dla programów pielęgniarskich.
• Teoria behawioralna
• Teoria poznawcza
• Teoria konstruktywna
• Humanizm
• Opiekuńczy
• Pedagogiki interpretacyjne

Teorie uczenia się wyjaśniają różne sposoby, w jakie ludzie przetwarzają informacje, a następnie odzyskują je w razie potrzeby (Sink, 2008). Teorie uczenia się dostarczają sposobów, w jakie ludzie reagują na informacje i interpretują je w procesie poznawczym (Aliakbari, Parvin, Heidari i Haghani, 2015). Pedagodzy pielęgniarek mogą konstruować i projektować kursy w oparciu o teorię lub teorie uczenia się (Sink, 2008). Typowe teorie występujące w programach pielęgniarskich są następujące:

• Teoria behawioralna to uczenie się, które można zaobserwować, gdy zachowanie danej osoby uległo zmianie, zwykle w odpowiedzi na bodziec (Aliakbari, Parvin, Heidari i Haghani, 2015). Teoria behawioralna jest przydatna, gdy chcesz, aby osoba otrzymywała informacje, ćwiczyła je, a następnie wzmacniała (Sink, 2008). Nauka psychomotorycznych umiejętności pielęgniarskich, takich jak rozpoczęcie IV, jest przykładem zastosowania teorii behawioralnej.
• Teoria kognitywna to uczenie się, które zachodzi w umyśle poprzez proces rozumienia, przechowywania i wyszukiwania informacji (Sink, 2008). Teoria kognitywna jest przydatna, gdy chcesz, aby ktoś nauczył się organizować swoje myślenie w sposób umożliwiający mu wykonanie zadania (Sink, 2008). Na przykład, ucząc się nowej koncepcji, mózg znajduje sposób na zrozumienie tej koncepcji, a następnie przywołuje ją w razie potrzeby. Kiedyś przykładem może być asymilacja, która polega na powiązaniu nowej koncepcji ze starą wiedzą, a następnie połączeniu w zreorganizowaną wiedzę (Sink, 2008).
• Konstruktywna teoria ma miejsce wtedy, gdy uczący się konstruuje lub nadaje sens doświadczeniu (Sink, 2008). Uczeń coś odkrywa i zaczyna rozumieć. Nauczyciele pielęgniarstwa mogą korzystać z konstruktywnej teorii, tworząc doświadczenie, które pomaga uczniowi dojść do wniosku na temat tego, co zebrał, zaobserwował lub czego doświadczył. Inaczej znany jako moment aha, w którym zapala się żarówka w umyśle.
• Teoria humanizmu czerpie naukę z podejścia humanistycznego, w którym osoba jest ceniona i obdarzana godnością (Billings i Halstead, 2016). Edukatorzy zapewniają doświadczenia edukacyjne, dzięki którym uczniowie rozwijają poczucie „odpowiedzialności, współpracy i wzajemnego szacunku” (Billings i Halstead, 2016, s. 219). Mamy nadzieję, że uczniowie nauczą się zaangażowania, przyjmowania odpowiedzialności za swoją naukę, refleksji i rozwijania zachowań opiekuńczych.
• Teoria troski to uczenie się troski o ludzi i siebie poprzez podstawy moralności, etyki, miłości i wartościowania (Billings i Halstead, 2016). Doświadczenia edukacyjne mają na celu pomóc uczniowi rozwinąć się w profesjonalną pielęgniarkę, która przestrzega filozofii pielęgniarskiej związanej z opieką.
• Pedagogiki interpretacyjne mają miejsce, gdy uczenie się jest odkrywane i rozkładane, aby można je było zrozumieć, na przykład rozumienie ludzkich zachowań i doświadczeń (Billings i Halstead, 2016). Uczniowie uczą się brać doświadczenie lub historię i znajdować w nich znaczenie. Ten rodzaj teorii staje się pomocny dla studentów, gdy otrzymują masę informacji, którą muszą zrozumieć i podjąć działania.

• Rozróżnij teorie uczenia się stosowane w trybach i ustawieniach online, w klasie i klinicznych.

Kilka z tych samych teorii uczenia się można stosować w różnych trybach nauczania, takich jak online, w klasie, centrach zasobów edukacyjnych i warunkach klinicznych. Zasady behawiorystyczne są często postrzegane, gdy wydział organizuje sytuację, w której można obserwować kroki, osiągać cele i udzielać informacji zwrotnych (Billings i Halstead, 2016). Konstruktywista pozwala uczniowi przyjąć aktywną rolę, aby nadać sens czemuś złożonemu, przećwiczyć to i uporządkować w pamięci. Konstruktywiści pozwalają, aby nowa wiedza opierała się na starej wiedzy, ponieważ członek wydziału działa jako trener i facylitator (Billings i Halstead, 2016). Uczniowie mogą uczyć się samodzielnie lub poprzez interakcje z innymi. W praktycznych ośrodkach nauki i wirtualnych doświadczeniach klinicznych uczenie się oparte na symulacji pozwala uczniom stosować wiedzę, ćwiczyć umiejętności, krytycznie myśleć, oceniać wiedzę i współpracować z innymi (Billings i Halstead, 2016). W środowiskach opieki doraźnej i przejściowej uczniowie ćwiczą umiejętności opiekuńcze, psychomotoryczne, poznawcze i komunikacyjne, pracując w złożonym środowisku (Billings i Halstead, 2016). W praktyce klinicznej wykładowcy muszą stworzyć komfortowe środowisko do nauki dla studentów. Ukierunkowane nauczanie kliniczne pozwala wykładowcom zaprojektować doświadczenia, w których studenci mogą ćwiczyć swoje umiejętności (Billings i Halstead, 2016). W przypadku nauczania na odległość wykładowcy muszą stworzyć poczucie wspólnoty i być dostępni dla studentów za pośrednictwem środków elektronicznych.

• Oceń analizę, projekt, rozwój, wdrożenie i ocenę(DODAJ)instruktażowy model projektowy a inny instruktażowy model projektowy.

Model ADDI:

Model ADDIE to model projektowania systemów instruktażowych oparty na najlepszych praktykach, który pomaga nauczycielom w strategicznym wyborze doświadczeń edukacyjnych, które są nie tylko oparte na teoriach, ale spełniają potrzeby indywidualne i programowe (Sink, 2008). Fazy ​​modelu ADDIE to analiza, projektowanie, rozwój, wdrażanie i ocena (Sink, 2008). Wyniki każdego kroku są wykorzystywane w następnym kroku. Podczasanalizafaza, luka w wiedzy między pożądanym rezultatem a tym, co uczniowie już wiedzą, zostaje rozpoznana i uznana. Podczasprojektprojektant opracowuje „cele nauczania, narzędzia oceny, ćwiczenia i treści” (Kruse, b.d.). wrozwójfazie, materiały do ​​nauki są tworzone z fazy projektowania. Studenci otrzymują materiały w trakcierealizacjafazie, które są następnie oceniane wocenafaza skuteczności (Kruse, b.d.).

Model Kirkpatricka:

Innym projektem instruktażowym jest model Kirkpatricka, który składa się z czterech faz znanych jako reakcja, uczenie się, zachowanie i wyniki (Billings i Halstead, 2016). Model Kirkpatricka wykorzystuje każdy rodzaj treningu i może być stosowany przed, w trakcie i po treningu (Kurt, 2016).Reakcjafaza określa, jak dana osoba zareagowała na instrukcje (Kurt, 2016).Uczenie sięfaza sprawdza, czy instrukcja została zrozumiana, co może wynikać z większej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia (Kurt, 2016).Zachowaniefaza określa, czy dana osoba jest w stanie przenieść to, czego się nauczyła, poprzez zastosowanie w swojej pracy (Kurt, 2016).Wynikiocenia, czy to, czego dana osoba się nauczyła i zastosowała w pracy, przyniosło korzyści organizacji lub firmie (Kurt, 2016). Model Kirkpatricka najlepiej sprawdza się w ocenie i analizie wyników (Kurt, 2016). Każda faza występuje w kolejnej kolejności i mierzy skuteczność instrukcji. Uzyskanie i ocena każdej fazy zajmuje stosunkowo dużo czasu.

• Oceń skuteczne metody instruktażowe, które planujesz włączyć do programu.

Strategie nauczania:

Faktyczna wiedza

• Wykłady
• Dyskusja grupowa

Wiedza konceptualna

• Debata
• Symulacje

Wiedza proceduralna

• Demonstracje
• Gry

Wiedza metapoznawcza

• Studium przypadku
• Odbicie

Skuteczne metody nauczania, które można zastosować w programie, powinny angażować uczniów i obejmować aktywne uczenie się. Według Billingsa i Halsteada (2016) aktywne i zaangażowane uczenie się zwiększa uczenie się akademickie, rozwój osobisty i zwiększa prawdopodobieństwo osiągnięcia efektów uczenia się. Wydział powinien ułatwiać naukę i zapewniać szybką informację zwrotną. Jako środek do wyboru odpowiednich strategii nauczania wykorzystano wymiary wiedzy Blooma.

Strategie nauczania w ramach Blooms obejmują wiedzę faktograficzną, konceptualną, proceduralną i metapoznawczą (Billings i Halstead, 2016). W ramach wiedzy merytorycznej mieszczą się wykłady i dyskusje grupowe, podczas których uzyskuje się podstawowe składowe wiedzy (Billings i Halstead, 2016).Wykładywiązałoby się z dostarczeniem przez edukatora informacji i treści w formie ustnej prezentacji. Prezentacje ustne mogą zawierać filmy, zdjęcia, studia przypadków i materiały informacyjne, aby były interaktywne.Dyskusjew małych lub dużych grupach uczniów może obracać się wokół koncepcji lub tematu i może odbywać się w klasie lub online. Dyskusje prowadzą do interakcji uczniów w celu rozwiązywania problemów i uczenia się od siebie nawzajem.

W ramach wiedzy pojęciowej są debaty i symulacje, w których relacje między koncepcjami łączą się i są rozumiane (Billings i Halstead, 2016).Debatypozwól uczniom zapytać o temat lub problem i sformułować osąd. Debaty uczą uczniów współpracy, analizowania i rozpoznawania złożonych sytuacji w opiece zdrowotnej (Billings i Halstead, 2016).Symulacjepozwalają uczniom ćwiczyć umiejętności, krytycznie myśleć, rozwiązywać problemy i używać rozumowania klinicznego w niezagrażającym środowisku (Billings i Halstead, 2016). Symulacje różnią się realizmem, od pojedynczych osób ćwiczących na modelu po odgrywanie scenariusza w grupach.

Wiedza proceduralna to uczenie się, jak coś zrobić za pomocą różnych technik, metod, umiejętności lub algorytmów (Billings i Halstead, 2016). Demonstracje i gry wchodzą w zakres wiedzy proceduralnej (Billings i Halstead, 2016).Demonstracjepozwól uczniom zaprezentować to, czego się nauczyli, jak postrzegają osiągnięcie celu i przedstawić proces pomagający w zapamiętywaniu. Demonstracje są interaktywne i można je oceniać za pomocą projektów i prezentacji online lub w klasie.Grysłużą do utrwalania zdobytej wiedzy, są interaktywne i zabawne i mogą być używane online lub w klasie. Na koniec gry uczeń może otrzymać natychmiastową informację zwrotną.

Wiedza metapoznawcza ma miejsce wtedy, gdy uczeń jest świadomy swojej wiedzy lub poznania (Billings i Halstead, 2016). Studia przypadków i refleksja to dwie strategie występujące w ramach wiedzy metapoznawczej (Billings i Halstead, 2016).Studium przypadkuotrzymują scenariusze przedstawiające rzeczywiste sytuacje życiowe, które można przeanalizować, aby ocenić zdobytą wiedzę. Studia przypadków można wykorzystywać w grupach, online i na zajęciach. Studia przypadków pomagają studentom w przełożeniu wiedzy teoretycznej na praktykę i pozwalają na aktywny udział.Odbiciepozwala uczniom zweryfikować to, czego się nauczyli i jak odnosi się to do wyznaczonych celów. Refleksję można zapisać w dzienniku, omówić w grupie, online lub w klasie.

• Ocenić, w jaki sposób standardy akredytacyjne wpływają na rozwój programów nauczania.

Agencje akredytacyjne

• Komisja Akredytacyjna ds. Edukacji Pielęgniarskiej (ACEN)
• Komisja ds. Kolegialnej Edukacji Pielęgniarskiej (CCNE)

Wprowadzono standardy akredytacji, aby zapewnić, że instytucje zapewniają wysokiej jakości kształcenie, które przewyższa standardy krajowe lub je spełnia. Program nauczania musi być zgodny ze standardami akredytacji, aby programy mogły nadal działać, otrzymywać akredytację i otrzymywać fundusze. Program nauczania musi nadążać za zmianami zachodzącymi w opiece zdrowotnej i technologii, aby konkurować z innymi instytucjami i zaspokajać potrzeby uczniów. Standardy akredytacji kierują instytucjami, które wciąż ulepszają swoje programy nauczania. Dwie znane agencje akredytacyjne, które mają wpływ na program nauczania pielęgniarstwa, to Komisja Akredytacyjna ds. Edukacji Pielęgniarskiej (ACEN) oraz Komisja ds. Szkolnictwa Wyższego (CCNE) (Billings i Halstead, 2016).

Komisja Akredytacyjna ds. Edukacji Pielęgniarskiej (ACEN)

• Misja
• Zdolność administracyjna
• Wydział i personel
• Studenci
• Program
• Zasoby
• Wyniki

Kiedy goście ACEN są na miejscu, oczekuje się, że programy pielęgniarskie przedstawią raport na temat mocnych stron programu, procesów w fazie rozwoju oraz tego, w jaki sposób spełniają standardy ACEN (Billings i Halstead, 2016). Program powinien dostarczać dowodów na to, że spełniają standardy, poprzez materiały szkoleniowe, program nauczania, zasoby, informacje o wydziale i wyniki uczniów, aby wymienić tylko kilka. Specjalnie dla programu nauczania ACEN wymaga programu nauczania, który spełnia standardy pielęgniarstwa zawodowego, ma dobrze zdefiniowane efekty uczenia się studentów i oferuje różne metody oceny i środowiska uczenia się (Krajowa Rada Stanowych Rad Pielęgniarstwa, 2017). ACEN ma uprawnienia do wydawania akredytacji, które mogą prowadzić do finansowania programów.

Komisja ds. Kolegialnej Edukacji Pielęgniarskiej (CCNE)

• Misja i zarządzanie
• Zaangażowanie i zasoby instytucjonalne
• Program
• Praktyki nauczania-uczenia się

CCNE jest stowarzyszona z American Association of College of Nursing (AACN) i zapewnia głos w sprawie zdrowia publicznego (Billings i Halstead, 2016). CCNE jest kolejną agencją akredytującą, która zapewnia społeczeństwu, że programy pielęgniarskie zapewniają wysokiej jakości edukację i że tworzą odnoszące sukcesy pielęgniarki. CCNE zachęca programy do ciągłego wprowadzania ulepszeń, innowacyjności i kreatywności. Programy mogą wykazywać innowacyjność i kreatywność, wprowadzając do swoich programów nauczania kilka strategii uczenia się i nauczania opartych na dowodach. Nowe technologie, takie jak symulacje i moduły online, mogą ulepszyć program, zapewnić interaktywną naukę i przyciągnąć studentów pielęgniarstwa. Standardy i podstawowe wytyczne AACN wymieniają wyniki i kompetencje, które powinien osiągnąć program nauczania pielęgniarstwa (Billings i Halstead, 2016). Na przykład program pielęgniarski przygotowany do matury powinien przyjąć zarys treści, strategii nauczania, wartości i kompetencji AACN (The American Association of Colleges of Nursing, 2019). Według Komisji ds. Collegiate Nursing Education (2018) program nauczania powinien określać efekty uczenia się, które korelują z misją i celami programu, zapewniać różnorodne doświadczenia, umożliwiać praktykowanie nowej wiedzy, uwzględniać współpracę międzyprofesjonalną i być stale oceniany w celu poprawy wyników uczniów.

Bibliografia

• Aliakbari, F., Parvin, N., Heidari, M. i Haghani, F. (2015). Zastosowanie teorii uczenia się w edukacji pielęgniarskiej.Journal of Education and Health Promotion, 4, 2. Doi: 10.4103/227-9531.151867
• Amerykańskie Stowarzyszenie Kolegiów Pielęgniarskich. (2019). AACN Essentials: Podstawy edukacji maturalnej dla profesjonalnej praktyki pielęgniarskiej (2008). Pobrane zhttps://www.aacnnursing.org/Education-Resources/AACN-Essentials
• Billings, DM i Halstead, JA (2016).Nauczanie w pielęgniarstwie: przewodnik dla wydziału(wyd. 5). Louis, MO: Elsevier.
• Komisja ds. Kolegialnego Edukacji Pielęgniarskiej. (2018). Standardy akredytacji programów maturalnych i magisterskich. Pobrane zhttps://www.aacnnursing.org/Portals/42/CCNE/PDF/Standards-Final-2018.pdf
• Kurt, S. (2016). Model Kirkpatricka: cztery poziomy ewaluacji uczenia się.Pobrane zhttps://educationtechnology.net/kirkpatrick-model-four-levels-learning-evaluation/
• Kruse, K. (nd) Wprowadzenie do projektowania instruktażowego i modelu ADDIE. Źródło:https://pdfs.semanticscholar.org/9dde/73651c087216677a930f1f5c2df02de6a5f9.pdf
• Zlew, DL (2008). Rozdział 10: Instruktażowe modele projektowania i teorie uczenia się.Podręcznik ASTD dla profesjonalistów uczących się w miejscu pracy,195-212. Pobrane zhttps://search-proquest-com.contentproxy.phoenix.edu/docview/896136435/fulltextPDF/87FEB5447EAC42B2PQ/1?accountid=35812
• Krajowa Rada Państwowych Izb Pielęgniarskich. (2017). Zgodność ACEN ze standardami Departamentu Edukacji Stanów Zjednoczonych dotyczącymi edukacji pielęgniarskiej przed uzyskaniem licencji. Pobrane zhttps://www.ncsbn.org/ACEN_Compliance.pdf